XX. mendearen erdialdera iritsi zen ura Busturiko etxeetara, eta, ordura arte, eguneroko joan-etorrien helmuga eta abiapuntu izan ziren ibai eta iturri publikoak, baserriak eta familiak urez hornitzeko, ganadua hazteko edo arropa garbitzeko. Zereginok ibaietako putzuetan egitea lan gogor eta deserosoa zen, eta, arintzeko, garbitokiak egin ziren. Emakumeen lantoki ez ezik, topagune eta sozializaziorako bide ere baziren. Busturian, garbitokiak beste herrietakoak baino txikiagoak ziren, hiruzpalau emakumerentzat oro har. Baserri askok beren garbitokiak zituzten. Garbitoki komunen artean, Miñeko garbitokia (San Kristobal) edo Zortzi lagunak bat (San Bartolome) nabarmentzen dira.